Donderdag 21 maart jl. hebben wij in de uitvaartdienst afscheid genomen van mevrouw Ans van Leeuwen – van Schaik die op 91-jarige leeftijd is overleden. In een volle kerk met mooie gezangen van het Martinuskoor waar Ans jarenlang koorlid was. Dochters Mieke en Ellen spraken deze herinneringen aan hun moeder uit in de kerk.

Gedachten aan moeder

Nou mam, hier staan we dan, op deze plek, het huis van God, waar je eerder al zoveel stappen hebt gezet en ook al zoveel noten hebt mee gezongen, gaan we afscheid van je nemen.
We willen je bedanken voor de liefde en de goede zorg die je altijd voor ons had, en niet alleen voor ons, maar ook voor andere dierbaren om je heen.
Actief was je in vele vrijwilligersgroepen, dat al begon op onze lagere school, in de kerk, het opzetten van de soos, de eerste schapenmarkt tbv het ‘nieuwe’ dorpshuis, en zo ging het maar door. Het waren mooie tijden met jullie gezellige vriendengroep en de fijne buurt.
Helaas kende je ook het verdriet, pa werd ziek. Dapper ging je door en nam het voortouw. En dapper was je …tot het laatst.
We gaan je missen, ik ga je missen, zeker ook onze ‘tut momentjes’ op zaterdagmorgen, deze zal nooit meer hetzelfde zijn.
Mieke Quint – van Leeuwen

 

We waren klein en je was gewoon mama, voor ons net zo vanzelfsprekend als water uit de kraan, het gras onder onze voeten, de wind op onze wangen. Je zette een knoop aan onze jas voordat we wisten dat ie los zat. Je stopte ons in als het bedtijd was, en voordat je beneden was zat onze deken alweer los.
We groeiden op en we ontdekten dat we naast  een zorgzame ook best een gezellige moeder hadden. Je ging met ons fietsen, koekjes bakken, bosbessen plukken en zorgde voor logeerpartijen.
En toen waren we groot. We gingen studeren en trouwen. Beretrots op je kleinkinderen werd je, zes koters om je heen.
Pa werd ziek. Onmetelijk was je verdriet, tomeloos je inzet . Na zijn heengaan rouwden we samen. Vervolgens stampte je een geheel eigen nieuw leven uit de grond. Je gaf zangles op de afasiesoos en je leerde bridgen. Ging op pad met je broers en je vriendinnen. Nu waren wij van onze kant beretrots op jou.
Zeven maal mocht je een achterkleinkind verwelkomen. Zeven keer was je diep ontroerd. Ondertussen werd je ouder, niet alles ging je meer vanzelfsprekend af. Maar lekker in de zon in je tuintje, de fietstochtjes iets kleiner, dat was ook prima.
Toen je meer ging dommelen, werd het E & E je nieuwe thuis. We rolstoelden door Wijk, het stadje van je jeugd. Je memoreerde de eerste auto die je vroeger had gezien, zoals je vader, opa van Schaik ooit de eerste fiets. Nu hoopten we voor jou een vanzelfsprekende aanwezigheid te zijn,  een wolk om in te drijven. Maar je liet de regie maar moeizaam los. ‘We komen en we gaan’, zei je. Daar deed je best een poosje over. Vorige week hielden we je drie dagen vast. Je gaf je over, je ging.
Het water blijft nu stromen zonder jou, het gras groeien zonder jou, en ook de wind blijft waaien. Maar je aanwezigheid blijft waar die altijd al was.
Ellen van Leeuwen